Opis

Tadeusz Łodziana (ur. 27 listopada 1920 w Borowej, zm. 30 lipca 2011 w Grodzisku Mazowieckim) był wybitnym polskim rzeźbiarzem i pedagogiem, który znacząco wpłynął na rozwój polskiej sztuki drugiej połowy XX wieku.

Łodziana rozpoczął edukację artystyczną w Instytucie Sztuk Plastycznych we Lwowie, gdzie studiował w latach 1937–1939 oraz 1941–1942. Po zakończeniu II wojny światowej kontynuował naukę w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Sopocie, będącej wówczas centrum nowoczesnych poszukiwań artystycznych w Polsce. W 1954 roku uzyskał dyplom na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie następnie podjął pracę dydaktyczną.

Działalność pedagogiczna

Jako pedagog, Łodziana odegrał kluczową rolę w kształceniu kolejnych pokoleń polskich rzeźbiarzy. W latach 1966–1969 oraz 1972–1978 pełnił funkcję dziekana Wydziału Rzeźby ASP w Warszawie, wpływając na rozwój programów nauczania i promując nowoczesne podejście do sztuki rzeźbiarskiej.

Twórczość artystyczna

Twórczość Tadeusza Łodziany charakteryzuje się dążeniem do nowoczesności i swobody twórczej. Jego rzeźby cechują się syntetyczną, płynną formą, często nawiązującą do anatomii ciała ludzkiego w sposób lapidarny i abstrakcyjny. Artysta poszukiwał nowych środków wyrazu, redefiniując pojęcie rzeźby jako obiektu i eksplorując jej relacje z otaczającą przestrzenią. Inspirację czerpał m.in. z twórczości Henry’ego Moore’a, którego prace były dla niego wzorem rzeźby przestrzennej i plenerowej.

Wybrane dzieła

Do najbardziej znanych prac Łodziany należą:

• „Leżąca” (1957)
• „Otwarta II” (1977)
• Pomnik Józefa Piłsudskiego w Warszawie
• Tzw. Iglica radogoska

Jego rzeźby były wielokrotnie prezentowane na wystawach krajowych i międzynarodowych, a także znajdują się w zbiorach muzealnych i prywatnych kolekcjach

Tadeusz Łodziana pozostawił po sobie bogaty dorobek artystyczny i pedagogiczny. Jego prace nadal inspirują współczesnych twórców, a wkład w rozwój polskiej rzeźby jest nieoceniony. Jako artysta i nauczyciel, Łodziana przyczynił się do kształtowania nowoczesnej tożsamości polskiej sztuki rzeźbiarskiej w drugiej połowie XX wieku.