Opis
Jan Tarasin urodził się w 1926 roku w Kaliszu, zmarł w 2009 r. w Warszawie. W latach 1945-51 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Zadebiutował w 1948 roku na 1. Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie. Od 1962 roku należał do Grupy Krakowskiej. Był pedagogiem w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, w 1974 roku objął Samodzielnie Pracownię Malarstwa. W latach 1987-1990 roku pełnił funkcję rektora. W 1976 roku został uhonorowany nagrodą krytyki im. Cypriana Kamila Norwida. W 1984 roku został nagrodzony nagrodą im. Jana Cybisa.
Jan Tarasin należy do klasyków współczesnego malarstwa polskiego. Jest uważany za przedstawiciela nurtu zmierzającego do abstrakcji, ale w swojej twórczości nigdy ostatecznie nie zerwał więzi ze sztuką przedstawiającą.
Tarasina zawsze interesował świat przedmiotów. Zaczął od realistycznego zapisu przedmiotów, które redukował, upraszczał, aż powstał cały system znaków abstrakcyjnych i zbliżonych do abstrakcyjnych. Są to znaki-przedmioty, znaki-symbole, ślady kształtów wziętych z bezpośredniej, otaczającej nas rzeczywistości, przypominające litery nieistniejącego alfabetu. W przestrzeni obrazów Tarasina rozgrywają się skomplikowane i wielowątkowe akcje.
Przedmioty i ludzie, a raczej znaki przedmiotów i ludzi, uproszczone i skondensowane, doprowadzone do plamy barwnej, grupują się i rozpraszają zgodnie z wewnętrzną logiką kompozycji. Tarasin traktuje obraz jako model intelektualny mówiący za pomocą plastycznych znaków o harmonii i dysharmonii w świecie. Interesuje go tropienie mechanizmów, za pomocą których natura projektuje i komplikuje zjawiska, koncentruje i rozprasza, kreuje i niszczy. Interesuje go współzależność między logiką, determinacją, nadrzędnymi prawami a przypadkiem. Podstawową zasadą malarstwa Tarasina jest budowa układów z przedmiotów, szukanie reguł rządzących tymi układami i rozbijanie ich.
Jego uwagę przyciągało zjawisko powolnego ruchu, które starał się uchwycić na płótnie. Wykorzystywał do tego całkiem nowe środki: bohaterami jego dzieł stają się tajemnicze formy geometryczne i organiczne komponowane w monotonne, rytmiczne ciągi zapełniające całą powierzchnię obrazu. Właśnie te dzieła przykuły najmocniej uwagę krytyków i przyniosły Janowi Tarasinowi miano jednego z najbardziej oryginalnych artystów .
